Παράγουμε στην Ελλάδα (δεν εισάγουμε από Κίνα, Ινδία, κτλ ...) για την μέση Ελληνίδα γυναίκα με μεσογειακό σωματότυπο μέχρι Ν58-60!
Αν λοιπόν, έχεις και εσύ καμπύλες και αγαπάς τα στυλάτα ρούχα, η Spykou είναι εδώ για να σε κάνει να νοιώσεις μοναδική, όπως άλλωστε σου αξίζει !
Α! επίσης εμείς στο Εργαστήριο Spykou, πηγαίνοντας ανάποδα από το ρεύμα της εποχής και του -πολλές φορές- εξωπραγματικού "ωραίου" έχοντας πλήρη γνώση του γυναικείου σώματος και του ρεαλιστικά καλλαίσθητου..., ήμασταν από τους πρώτους Έλληνες σχεδιαστές που επιλέξαμε να
ΈΧΟΥΜΕ PLUS SIZE - ζουμερά μοντέλα !
Παραθέτω το άρθρο αυτούσιο -αναφέροντας, φυσικά, πηγή και αρθρογράφο!
"Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τα κιλά. Όπως όλοι, γκρινιάζω κατά καιρούς γι’ αυτό το κομμάτι που εξέχει από ‘δω, για το κουμπί στο παντελόνι που κάποτε κλείνει και κάποτε δεν μου κάνει τη χάρη, συνηθισμένα πράγματα. Το γράφω αυτό, γιατί κατά διαστήματα διαβάζω διάφορα τεχνηέντως παθιασμένα άρθρα από γυναίκες που – εν πάση περιπτώσει, η αγορά είναι μικρή και γνωριζόμαστε – είναι 40 κιλά και γράφουν πύρινους λόγους συμπαράστασης για τις curvy φίλες τους.
Τελεία με αυτό το ζήτημα. Το να μην έχεις πρόβλημα με τα κιλά, δεν σημαίνει ότι δεν έχεις πρόβλημα με τα μεγέθη των ρούχων. Τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρεις κάτι στο νούμερο σου. Στις περισσότερες περιπτώσεις το “S”, αντιστοιχεί στο “XS”, το “M” στο “S” και τελοσπάντων όσο πάμε και μικραίνουμε, συρρικνωνόμαστε με το ζόρι και τα ψώνια – ακόμη και για τα βασικά: μία μπλούζα και ένα τζιν – καταλήγουν σε ένα σαφάρι απογοήτευσης, κάποτε και γελοιοποίησης. Φορώντας αυτό που αγόρασα, πολλές φορές στάθηκα στον καθρέφτη, ρωτώντας τον εαυτό μου «τι σκεφτόσουν, όταν το αγόρασες;».
Πάντα η επιλογή έδειχνε λίγο πιο μικρή, κάπως τσουρούτικη από αυτό που υπολόγιζα. Από κάπου περίσσευα. Κι αν συνέβαινε αυτό σ’ εμένα που δεν έπαθα και ποτέ ντελίριο με τα κιλά – κοντεύω, όμως – είναι καλύτερα να μην αναφέρω τις ταπεινωτικές σκηνές με plus size φίλες σε καταστήματα ρούχων.
Στην Ελλάδα, το "για πάντα υγιής» δεν αποτελεί επιλογή, πρέπει ντε και καλά να είσαι αδύνατη. Και φυσικά σε αυτή την λογική κινούνται όλα: οι τηλεπερσόνες, οι ηθοποιοί ανούσιων σήριαλ, οι τραγουδίστριες μπουζουκιών που πάντα βρίσκονται στο page 6 των εβδομαδιαίων φυλλάδων και πάντα είναι αδυνατισμένες και ανανεωμένες. ―Margaret Cruzemark, fashion blogger Πριν από λίγο καιρό, υπάλληλος ταγμένη στη μονοκρατορία του “size 0” είχε ενημερώσει διακριτικά – με τον συριγμό του φιδιού – τη φίλη μου, ότι αυτό που ψαχούλευε δεν υπήρχε στο νούμερο της και ότι δεν θα ήταν μια κομψή επιλογή (και ότι φυσικά την ενημέρωνε για το καλό της).
Κοιτάω τα κορίτσια έξω. Ειδικά τα κορίτσια. Που ειδικά στην εφηβεία το σώμα τους είναι ένα εργοστάσιο αλλαγών. Κοιτάω τις φίλες μου, τις συναδέλφους, μια χαρά γυναίκες όλες τους, να στραγγαλίζουν κάθε μέρα το στομάχι και τη ντουλάπα τους. Τι δεν θα φάμε και τι (δεν) μπορούμε να φορέσουμε, τι επιλογές μας δίνει η αγορά, πότε το plus σταματάει να είναι κομψό, μια ατέλειωτη κόντρα με τον εαυτό και το όχημα που μας πάει παντού, που τα καταφέρνει ή όχι μέσα στη μέρα, το σώμα μας, δηλαδή, σε μια συνεχιζόμενη τιμωρία που περνά τα όρια της εγκράτειας: πριν από το καλοκαίρι, πριν τις γιορτές, πριν από γάμους και επετείους, μία διαρκής εξύμνηση της μαρουλοφαγίας και του «όχι». 
Κι αν είμαστε φτιαγμένοι έτσι; Ψηλοί, ογκώδεις, θεωρητικοί; Γεμάτοι καμπύλες που δεν κρύβονται, δεν πατικώνονται, δεν συρρικνώνονται τι γίνεται, τι κάνουμε; Γιατί μια γυναίκα που δεν χωρά στο “Size 0”, αλλά ούτε και στο «τόσο όσο» medium πρέπει να αποφασίσει ότι δεν χωράει και πουθενά στο λοιπό σύμπαν κομψότητας και ομορφιάς; Πριν από λίγο καιρό στο εξωτερικό, ένας κωμικός, σε αυτά τα κυβικά, ένα αγόρι με ύψος και βάρος που – μέχρι χθες – δεν ήταν αποδεκτά από τη βιομηχανία μόδας και δη την haute couture, προσελήφθη από ένα brand ρούχων που απευθυνόταν ακριβώς σε αυτούς τους ανθρώπους: ψηλούς, ογκώδεις, υγιείς, με καμία διάθεση να «σκοτώσουν» τον σωματότυπο τους, να «χωρέσουν» δια της βίας σε ρούχα που δεν προορίζονται γι’ αυτούς.
Ο Zach Miko ήταν το αντρικό αντίστοιχο μιας σειράς πολύ όμορφων, θαρραλέων και πολύ έξυπνων γυναικών που καθιέρωσαν την plus size ομορφιά, την αγάπη για το σώμα σε όλα τα μεγέθη και φυσικά έκαναν πάταγο οι ίδιες και πλούσιες τις βιομηχανίες ένδυσης, που επένδυσαν στην αυτοπεποίθηση και το μήνυμα που εξέπεμπαν. Μοντέλα, όπως η Ashley Graham, η Jennie Runk, η Nadia Aboulhosn, η Tara Lynn, η Marquita Pring δεν κάνουν απλώς καριέρα ως plus size μοντέλα ή ως γυναίκες κανονικών διαστάσεων. Κάνουν ακτιβισμό. Και μπίζνες, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς. Οι περισσότερες από αυτές είναι και fashion bloggers και οδηγούν ένα κίνημα που ξαναφέρνει τη μόδα και τις ζωές μας στα «κανονικά» τους. Ειδικά, η αρθρογραφία της Aboulhosn τα προηγούμενα χρόνια ήταν σα να έβγαζε γλώσσα και να ξεσήκωνε κι άλλους μαζί της εναντίον της μάστιγας των ανορεξικών μοντέλων, ως πρότυπα μιας απολύτως εκδικητικής - για το ανθρώπινο σώμα – μόδας. Και φυσικά, με όλον αυτόν τον θόρυβο «ανάγκαζαν» και τα brands ένδυσης να ανοιχτούν σε ένα επικερδέστατο «άνοιγμα». Άλλο είναι να απευθύνεται ως φίρμα στο 1/3 του πληθυσμού και άλλο σε όλους εκείνους και εκείνες που ψάχνουν κάτι περισσότερο από το άκομψο, χαχόλικο XL και δεν βρίσκουν. Να πω την αλήθεια μου, ενθουσιάστηκα και ντράπηκα λίγο. Έγραφαν ανοιχτά και εμπνευστικά πράγματα, δεν ντρέπονταν να φωτογραφηθούν, δεν απολογούνταν για το σώμα τους. Η απογοήτευση έγινε θλίψη, όταν μετά από μία σειρά επαφών στην ελληνική αγορά – και των plus size – ρούχων ενημερώθηκα ότι εδώ, στην Ελλάδα, plus size μοντέλα δεν φτουράνε. Όπως με ενημέρωσε ο ευγενής επικεφαλής δημοσίων σχέσεων μεγάλης φίρμας ρούχων για «κανονικές», όπως διατείνεται, γυναίκες, για τις φωτογραφήσεις καλούν μοντέλα από το εξωτερικό..! Αν ήθελα κάποια συνειδητοποιημένη να μιλήσει γι’ αυτό, έχασα. Γιατί;
«Γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν sites τύπου “Για πάντα αδύνατη”, πράγμα που με βγάζει προσωπικά έξω από τα ρούχα μου», μου εξηγεί η fashion blogger, Margaret Cruzemark και συνεχίζει: «Το “για πάντα υγιής» δεν αποτελεί επιλογή, πρέπει ντε και καλά να είσαι αδύνατη. Και φυσικά σε αυτή την λογική κινούνται όλα: οι τηλεπερσόνες, οι ηθοποιοί ανούσιων σήριαλ, οι τραγουδίστριες μπουζουκιών που πάντα βρίσκονται στο page 6 των εβδομαδιαίων φυλλάδων και πάντα είναι αδυνατισμένες και ανανεωμένες. Αν η ελληνική πραγματικότητα είναι μια εξίσωση τύπου “βλέπω μόνο αδύνατες, άρα πρέπει να είμαι κι εγώ”, τότε πόσο συνειδητοποιημένο plus size να είσαι, από τη στιγμή που σε απορρίπτει ένα σύστημα προώθησης προϊόντων μόνο για ξερακιανές; Βέβαια, αναρωτιέμαι γιατί αυτό το σύστημα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου σε μια χώρα που εδώ και 6-7 χρόνια περνάει κρίση γενικότερα και οι κοπέλες που δεν χάνουν την ελπίδα, στρέφονται πια σε indie sites και blogs για να διαβάσουν τη γνώμη των πραγματικών ανθρώπων. Γιατί η μόδα είναι εντέλει μια συνδιαλλαγή και ένας κώδικας επικοινωνίας πραγματικών ανθρώπων που σου δίνει μάλιστα και το δικαίωμα επιλογής: θέλεις να είσαι αδύνατη; Καλώς, έχω πράγμα για σένα να φορέσεις. Θέλεις να είσαι γεματούλα; Καλώς, έχω πράγμα και για σένα να φορέσεις. Κι όταν η μόδα σου προσφέρει επιλογές τότε εσύ αποκτάς κάτι : αυτοπεποίθηση. Εκεί πρέπει να στοχεύσουμε. Όχι στο “για πάντα αδύνατη”, μπλιαχ!».
Παίρνω θάρρος από την απάντηση της. Και ενώ ακόμη περιμένω (και θα το περιμένω για πολύ απ’ ό,τι φαίνεται) υλικό από το μεγάλο brand για την προώθηση της γυναικείας ομορφιάς σε όλα τα μεγέθη, επικοινωνώ με fashion blogger, με αρθρογραφία υπέρ του ζητήματος. Μου απαντά θετικά, αλλά αν μπορώ να περιμένω ένα μήνα. Ρωτώ γιατί τόσο πολύ και η απάντηση είναι της αποστόμωσης: «Για να κάνω λίγη συντήρηση, αν είναι να φωτογραφηθώ»..!
Αφήνω κατά μέρους τις απαντήσεις που δεν πήρα ποτέ, από κατά τα λοιπά μαχητικές κυρίες εναντίον του “size 0” ή απλά κορίτσια που φοβήθηκαν το "μετά", αφήνω κατά μέρους και την απάντηση μοντέλου που με ενημέρωσε ότι μάλλον είμαι τυφλή και ότι ακόμη κι αν είναι plus size έχει ξεκινήσει σοβαρή δίαιτα, γιατί θέλει να διεκδικήσει κάτι παραπάνω στον χώρο της μόδας. Σεβαστό, αλλά δεν μπορείς να μη σκεφτείς ότι όλη αυτή η πύρινη αρθρογραφία και όλο αυτό το promo περί ομορφιάς σε όλα τα μεγέθη είναι τελικά ψευδές.
Ναι, αλλά βήματα έχουν γίνει, μου εξηγεί ο fashion & style editor, Μιχάλης Πάντος.
«Εδώ και αρκετά χρόνια έχει υπάρξει ενδιαφέρον για τους διαφορετικούς σωματότυπους στα περιοδικά και γενικότερα στη βιομηχανία της μόδας. Εκτός από το εμπορικό κομμάτι, οι ενέργειες αυτές αφορούν μία προσπάθεια τα media να αγκαλιάσουν όλες τις γυναίκες, για να μη θεωρούν ότι η μόδα “προστάζει” ή επιβάλλει έναν πολύ αδύνατο σωματότυπο. Επιπλέον, στο πλαίσιο της εκστρατείας εναντίον της ανορεξίας, έχουν αποκλειστεί υπερβολικά αδύνατα μοντέλα. Εδώ, απλώς ας υπενθυμίσουμε σε όλους ότι τα μοντέλα έχουν τον ρόλο να δείχνουν τα ρούχα στην καλύτερη δυνατή εκδοχή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι πωλούνται μόνο “size 0”!».
Ας θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να προσπαθούμε να κρύψουμε τα κιλά κάτω από τεράστια και ανιαρά ρούχα. Παντελόνια σε στενή ίσια γραμμή, ψηλόμεσα φορέματα και tops, pencil φούστες συνδυασμένες με φαρδιά top και περίτεχνα μακριά κολιέ σώζουν σε όλες τις περιπτώσεις ―Ελένη Νομίδη, καθηγήτρια ενδυματολογίας
Πρακτικά, λοιπόν, τι κάνουμε; Από πού παίρνουμε θάρρος μέχρι να πάψει αυτή η ιστορία να θεωρείται ταμπού, αλλά χωρίς να χαθεί και το δικαίωμα σε μια όμορφη εμφάνιση; Για κάποιους το «ντύνομαι σε 5 λεπτά και βγαίνω» δεν είναι καν επιλογή. Πρέπει να πέσει μελέτη, να γίνει συνδυασμός, να αποκλειστούν πολλά και διάφορα από την γκαρνταρόμπα και στο τέλος ή να ξεχάσουν στο σπίτι την «ασπίδα», που λέγεται ντύσιμο ή να υποκύψουν σε ακρότητες και άκομψες ισορροπίες.
«Το να φοράς plus size ρούχα δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι δεν μπορείς να έχεις και στιλ»,
λέει η καθηγήτρια ενδυματολογίας, Ελένη Νομίδη, η οποία επιμένει ότι όλα ξεκινούν από τη σωστή εφαρμογή των ρούχων και την καλή ποιότητα των υφασμάτων που επιλέγουμε.
«Ας θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να προσπαθούμε να κρύψουμε τα κιλά κάτω από τεράστια και ανιαρά ρούχα. Παντελόνια σε στενή ίσια γραμμή, ψηλόμεσα φορέματα και tops, pencil φούστες συνδυασμένες με φαρδιά top και περίτεχνα μακριά κολιέ σώζουν σε όλες τις περιπτώσεις», λέει.
Η δια δεν φοβάται να προτείνει την αντίθεση χρωμάτων, τον συνδυασμό prints με μονοχρωμίες, θεωρώντας ότι ο περιορισμός στο μαύρο, που κατά τα θρυλούμενα «κόβει», είναι πληκτικός, ανιαρός και αναμενόμενος. Λέμε κάπου «όχι;». «Λέμε. Στις πιέτες, στις ρίγες, στα μίνι, στα πολύ – πολύ στενά ρούχα, που προσθέτουν πόντους, αλλά και στις μεγάλες τσάντες».
Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Τον άλλο μήνα κλείνω τα 38. Δεν χρειάζομαι κολακείες και χτυπηματάκια στην πλάτη. Ξέρω ότι δεν μπορώ να έχω το σώμα που είχα στα 20. Μεγαλώνω και είναι ok. Θα ήθελα, όμως, όλη αυτή η υπέροχη συνάρτηση media και fashion βιομηχανίας να μη με τρέφουν με ψέματα, να μη με εκδικηθούν, επειδή μεγαλώνω κι αλλάζω.
Να μην εκδικηθούν άλλο καμία κοπέλα με προικισμένο σωματότυπο που κάθε της στιγμή ιδρώνει, για να πάει κόντρα στην ίδια της τη φύση.
Να μη δουλεύουν στην ψύχρα γυναίκες που μετά από 2 παιδιά και – ας μη γελιόμαστε – σκληρή ζωή και ωράρια στην πόλη, παιδεύονται με κορσέδες, δίαιτες, κρέμες, νυστέρια και προσπάθειες να συνεφέρουν ένα σώμα, ένα οποιοδήποτε σώμα, σε ένα οποιοδήποτε μέγεθος, το οποίο προοριζόταν για να περάσει καλά, αλλά τελικά ζορίστηκε, καταπιέστηκε, εξερράγη και στο τέλος του ζήτησαν και τα ρέστα. "
Πηγή: www.lifo.gr
Αρθρογράφος: Χριστίνα Γαλανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου